As we speak, of nouja, bijna mompel, zit ik in de wachtkamer bij de kaakchirurg. Mijn laatste twee verstandskiezen gaan eruit. Het is nu wachten op de kaakchirurg die op sadistische wijze mijn mond verdooft (die prik in je gehemelte is gewoon regelrecht wreed!) en vervolgens twee kiezen uit mijn hoofd krakt. Dat krakende geluid is nog wel het naarste. Bijkomend leed is wanneer de assistente met taart over de afdeling loopt; ze is jarig. Wrijf het er maar in: de komende week leef ik op smoothies en yoghurt.

Ach een beetje melodramatiek is ook wel vermakelijk en als ik straks met een verdoofd bekkie zit, vind ik mezelf eigenlijk best komisch.